Historia
Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego wydany w 1893 r., Wilczyn to osada miejska, dawniej miasteczko, powiat słupecki, parafia Wilczyn, odległa 29 wiorst od Słupcy, przy samej granicy pruskiej, niedaleko Jeziora Wilczyńskiego. Posiada kościół murowany, 53 domy, 455 mieszkańców. W tym okresie dobra Wilczyna składały się z następujących folwarków: Podole z Wilczą Górą, Brzeście, Osowa Góra, Kownaty, Mrówki. Wilczyn - to stare gniazdo rodu Wilczyńskich, którzy założyli tu kościół parafialny już na początku XIV wieku. Mikołaj - pleban wilczyński występuje w dokumencie z roku 1348. Na początku XVI wieku Wilczyn jest miastem. Kościół pod wezwaniem Jedenastu Tysięcy Dziewic jest nieźle wyposażony, skoro pleban trzyma dwóch wikariuszów. Między innymi ma wielką łąkę, z której sprzedaje siano. Kmiecie i wieśniacy wilczyńscy dają plebanowi dziesięcinę, a za kolędę po groszu z domu. Przy kościele jest szkoła. Prócz kościoła parafialnego istniały też kaplice pod wezwaniem Świętego Ducha i Świętego Krzyża z kapelanem. Kaplica miała 3 łany roli i 2 grzywny rocznego czynszu z różnych zapisów. Założona i uposażona została przez Wilczyńskich w 1460 roku. Po zubożeniu miasteczka i parafii nabożeństwa odprawiano nie w starym kościółku w Wilczynie, lecz w obszernym, murowanym, w sąsiedniej Wilczej Górze. Odtąd kościół w Wilczynie, odbudowany w 1781 roku, pozostał kaplicą.